به گزارش جماران؛ يك شبكه قطري با حضور در بيمارستان مسيح دانشوري تهران گزارش داد، ايران از ابتداي شيوع كرونا روش‌هاي مختلفي را براي بهبود بيماران مبتلا به ويروس در پيش گرفته است.

شبكه قطري «الجزيره» به بيمارستان «مسيح دانشوري» تهران كه مركز اصلي مداواي بيماران كرونا در ايران محسوب مي‎شود، سر زده و درباره آخرين وضعيت ايران توضيح داده است.

«نورالدين الدغير» خبرنگار الجزيره در گزارش خود به استفاده از روش‌هاي درماني مختلف ايران براي درمان بيماران مبتلا به اين ويروس پرداخت و استفاده از «پلاسما درماني» را به تفصيل توضيح داد.

الدغير ادامه داد: ايران از ابتداي شيوع كرونا روش‌هاي درماني مختلف مانند استفاده از آنتي‌بيوتيك،  آنتي ويروس و تقويت و اصلاح سيستم ايمني بدن استفاده كرده است.

وي تصريح كرد، از سوي ديگر درخواست‌هاي ديپلماتيك براي اعمال فشار بر آمريكا در جهت رفع تحريم‌ها عليه ايران همچنان ادامه دارد.

به گزارش جماران؛ هادي خانيكي، استاد علوم ارتباطات، در گفت و گو با روزنامه ايران نظر خود در رابطه با تعطيلي روزنامه هاي كشور در پي شيوع كرونا را بيان كرد:

«در خبرها بود كه سنت روزنامه‌نگاري و حس خوب و تاريخي ورق زدن مطبوعات از نوروز امسال دستخوش يك تغيير شده است. عادت هميشگي ما ايرانيان كه از خريد و خواندن انواع ويژه نامه‌هاي نوروزي آغاز مي شد و تا ديدن نخستين شماره هاي پس از عيد ادامه مي‌يافت اكنون ناگزير به پذيرش وضعيتي متفاوت شده است. در حوزه توليد و مصرف فرهنگي ورود به يك «چرخش پارادايمي» چندان آسان نيست. همان گونه كه تغيير ناگهاني ذائقه نمي تواند به سادگي طعم و حلاوت هر تغييري را به دنبال داشته باشد.

ورود به سال 1399 در تاريخ پرفراز و فرود روزنامه نگاري ايران با اين دو ناگزيري به ثبت رسيد؛ نخست كم رونقي مطبوعات در كيوسك‌ها، خانه‌هاو گرفتاري در چنبره تعطيلات طولاني نوروزي و سپس  اجبار به تبعيت تام و تمام دو محور سياستگذاري كرونايي يعني «قرنطينه خانگي » و«فاصله‌گذاري اجتماعي».نخستين اجبار نشريات را در رقابت با جايگزينان مجازي خويش بازهم ضعيف تر كرد و نظام انتشار و توزيع و مطالعه را از سياق  و نظم دهه‌ها و ساليان پيش دورتر ساخت . دومين اجبار نيز از دوره‌هاي دور تاكنون پايان تعطيلات را براي اولين بار بدون روزنامه رقم زد. حال پرسش اين است كه چگونه به اين دو اجبار بنگريم و راهي براي برون رفت ازاين وضعيتي كه روزنامه و شايد هم روزنامه‌نگاري را مي‌تواند به اغما ببرد پيدا كنيم. واقعيت آن است كه روزنامه‌نگاري و روزنامه را هيچگاه نمي‌توان به تعطيلي برد .اگر تاريخ به تعطيلي برود «خبر» هم تعطيل بردار است ولي وقتي كه جامعه نيازمند آگاهي،آموزش، هوشياري و مشاركت است و حتي بحران هايي ازجنس كرونا هم اين نياز را بيشتر مي‌كند بايد چاره اي ديگر انديشيد كه اين وظيفه مراكز سياستگذار و اجرايي، نهادهاي مدني، صنفي وحرفه اي ويك يك  شهروندان است كه «خبر» ،«ارتباط»، «ادراك مشترك»و «همبستگي  اجتماعي» را از سبد كالاهاي ضروري زندگي حذف نكنند. اگر اجبار به ماندن در خانه هست و رعايت فاصله گذاري هاي فيزيكي ضروريست نياز به موضوعيت و محوريت ارتباطات، روزنامه نگاري و پيوند دادن ميان صدا، تصوير و نوشتار هم گريزناپذيراست تا وضعيت كرونايي پيش روي ماست رعايت دستورالعمل هاي ايمني و بهداشتي حرف نخست را مي زند اما بالا بردن تاب‌آوري اجتماعي و ارتباطي هم لازمه پايداري آن راهبرد است پس روزنامه و روزنامه نگاري را هم در صورت كاغذي و هم به صورت صوتي و تصويري درقالب پيام‌هاي پادكستي، ويديويي و مطالب آنلاين درشمار ضروري ترين نيازهاي تعطيلي ناپذير به حساب آوريم. روزنامه نگاري و روزنامه نگاران جزو «خاطرات»گذشته ما نيستند، آنها را درهرشرايط سختي به «خاطر»بسپاريم.»

هادي خانيكي: روزنامه‌نگاري و روزنامه را هيچگاه نمي‌توان به تعطيلي برد